De laatste die het nieuws haalde, was de blunder van Berlusconi tijdens een rally in Aosta. Toen hij een schilderij en een typisch Valdostan-paard als geschenk ontving, zei de leider van Forza Italia: "Kan ik kiezen? Ik geef de voorkeur aan haar ", wijzend op de jonge vrouw die hem de cadeautjes gaf. Wat hij een compliment wilde zijn, bleek misschien een verschrikkelijke blunder te zijn. En bovendien een machinistencommentaar .
Het gebeurt eigenlijk maar al te vaak dat mannen geloven dat ze expliciete opmerkingen of vulgaire dubbele zintuigen op vrouwen kunnen richten, in de overtuiging dat ze ze vleien. Maar zo is het niet, verre van: het zijn vaak irritante en vernederende zinnen .
Enkele jaren geleden viel zelfs Neri Marcorè ervoor. Hij imiteerde Gasparri in Ballarò en zei: "Gelukkig is er aaa onze electorale Carfagna die … er komt altijd iets tussen". De voormalige minister nam het niet goed op en beweerde en verkreeg zelfs de verontschuldigingen van de cabaretier.
Dergelijke opmerkingen, vooral wanneer ze bij openbare gelegenheden worden gemaakt, zijn aanstootgevend, niet alleen voor de persoon tot wie ze zijn gericht, maar ook voor het vrouwelijke geslacht in het algemeen.
Helaas doen zich niet alleen onder bekende personages deze situaties voor: in het dagelijks leven is elke vrouw minstens één keer het onderwerp geweest van seksuele opmerkingen . En het ergste is wanneer mannen het leuk vinden, ervan overtuigd dat we van vrouwen houden, en dat we hun dubbele betekenis verleidelijk vinden.
Als het gemakkelijk kan zijn om in natura te reageren op de klassieke "playboy" die we in de disco ontmoeten, overtuigd van het overwinnen van ons zinspellend op de seksuele sfeer, wordt de vraag veel moeilijker op de werkplek, waar elke reactie slecht kan worden beoordeeld en bijgevolg ons kan beschadigen .
Het stereotype dat de jager en de prooivrouw ziet, is helaas moeilijk te sterven. Dit paradigma wordt heel vaak niet in twijfel getrokken binnen gezinnen vanwege vaders geboren en getogen met de mythe van machismo en moeders die te zwak zijn om hen tegen te spreken.
Het is daarom geen toeval dat, gezien deze premissen, toespelingen en gewaagde verwijzingen op de agenda staan. Meestal in stilte aanvaard door vrouwen die, uit zelfgenoegzaamheid, ernaar streven om met een halfslachtige glimlach naar de nde grap te knikken.