gaan of blijven
Het is iets waar ik me altijd over heb afgevraagd, ook al heb ik nog nooit een volledig, bevredigend en uniek antwoord gekregen. Hoewel ik probeerde te luisteren naar mijn hart, instincten en alle spieren van mijn lichaam, heb ik nooit kunnen begrijpen of er meer moed voor nodig is om te blijven of om te vertrekken.
Om in een situatie te blijven die ons niet gelukkig maakt, maar die nog steeds beter lijkt dan alles daarbuiten, om andere werelden te ontdekken, die ons voor onze grootste grenzen brengen.Om in een relatie te blijven, zoals het hart ons vraagt, of om te vertrekken, zoals de rationaliteit suggereert. Om in een land te blijven dat ons niets meer te bieden heeft, maar waar de belangrijkste mensen in ons leven wonen, of om ergens anders onze toekomst op te bouwen, maar ver van het hart.
En temidden van al deze tegenstrijdige emoties die aan beide kanten wegen, en die ons transformeren in een bekwame jongleur die balanceert op een slappe koord, vinden we moed. Die vastberadenheid die in ons zit, die ons in staat stelt alles onder ogen te zien, problemen te overwinnen, obstakels te overwinnen, te blijven of te gaan.
De moed om te blijven
Ik heb deze vraag keer op keer gesteld, aan anderen en aan mezelf. Ik vroeg of er meer moed voor nodig was om te gaan of te blijven en ik moet bekennen dat het antwoord in de meeste gevallen unaniem was. Ze zeggen dat gaan een beetje hetzelfde is als wegrennen, en daarom wordt echte moed getoond als je ervoor kiest om te blijven.Toch ben ik er niet zo zeker van dat het echt zo is.
Dat ben ik niet, want toen ik ervoor koos om te blijven, om al die moeilijkheden het hoofd te bieden die dag na dag groter en omslachtiger werden, werd ik overspoeld door woede en een gevoel van hulpeloosheid tegenover mijn heden en mijn toekomst. Ik was moe en had geen energie meer. En ik voelde me niet moedig, sterker nog, ik voelde me een lafaard omdat ik dat heerlijke gevoel had opgegeven dat je krijgt als je het onbekende inloopt.
Maar gaan betekent toch iets opgeven, jezelf neerleggen bij de dingen die gebeuren zonder zelfs maar te proberen ze te veranderen. En vanuit dit perspectief lijkt het bijna voor de hand liggend om te zeggen dat ware moed is wat zich manifesteert als je ervoor kiest om te blijven, om te vechten.
Durf te gaan
Betekent dapper zijn echt dat je rust en geluk opgeeft? Moeten we ons, om echt op onverschrokken leeuwen te lijken, neerleggen bij een lot dat bestaat uit strijd en overleven, uit vallen waarin we het risico lopen voor altijd opgesloten te zitten? Misschien houden we van die vallen, misschien zijn al die dagelijkse gevechten de enige manier die we kennen om te leven, maar kijk gewoon om ons heen om te ontdekken dat er buiten duizend kansen op ons wachten.
En is het geen moedige farce om ervoor te kiezen om achter hen aan te gaan? Beslissen om te lopen naar wat ons te wachten staat, zelfs als we de vorm ervan niet kennen, zonder achterom te kijken, zelfs als we achter ons liggen, laten we de belangrijkste stukken van ons leven achter. Ik geloof dat er moed voor nodig is om te gaan, precies hetzelfde als om te blijven.
De moed om te kiezen
Uiteindelijk geloof ik dat er geen goed of fout antwoord is. Ik denk dat we ons vaak verschuilen achter de angst om actie te ondernemen door ervoor te kiezen te wachten, terwijl dagen weken, maanden en dan jaren worden. En we blijven daar altijd, terwijl we dit eeuwige dilemma in onze handen houden terwijl de tijd ons ontglipt.
Uiteindelijk geloof ik dat echte moed niet zit in blijven of gaan, maar in het kiezen van de richting die je inslaat, wat die ook mag zijn.