moeders die hun kinderen achterlaten
Wat betekent het om vandaag een gezin te zijn? Er zijn veel vragen, twijfels, complicaties en veranderingen die bij onze samenleving horen. Tussen al die mensen die ervoor kiezen om bij elkaar te blijven omwille van hun kinderen en degenen die het niet eens proberen, tussen mannen die het echtelijke dak verlaten en min of meer gecompliceerde situaties achter zich laten, en vrouwen die het niet eens kunnen zeggen luid moe zijn, of erger nog, spijt hebben dat ze moeder van gezinnen zijn geworden. Want in dat geval zijn ze het niet waard om als moeders te worden beschouwd. Want ja, dan kan zelfs een enkele zin een mediazaak worden.
En we hebben een mediazaak gevonden, of liever drie. De verhalen van vrouwen die ervoor hebben gekozen niet meer bij hun kinderen te wonen en zich opgelucht voelen. Vrouwen die hun leven hebben heroverd, hun essentie, zich hebben losgemaakt van die rol die hun hele bestaan heeft bepaald. Die met hun keuzes hun leven voor altijd hebben veranderd, niet zonder oordelen en kritiek van anderen.
Omdat ze monsters zijn geworden die zijn overgeleverd aan stereotypen, vooroordelen en clichés. Want een vader die het huis verlaat waar zijn kinderen wonen om ergens anders heen te gaan en dan een nieuw leven te beginnen, is altijd een vader. Een moeder die ervoor kiest om weg te gaan is gewoon een monster. En van deze 'monsters' heeft Last Taboo, de korte en provocerende documentaire van Chloe White, de verhalen verteld. De verhalen, sensaties en emoties van drie vrouwen die weer zonder kinderen zijn gaan leven.
Het laatste taboe
Een vader die ervoor kiest om niet bij zijn kinderen te wonen, is nog steeds een vader, in het beste geval verandert zijn keuze in barroddels.Een moeder die haar kinderen bij hun vader achterlaat, is het daarentegen niet meer waard om als zodanig te worden beschouwd. Met dit uitgangspunt behandelt Last Taboo het thema van het gezin, dat van rollen en vooroordelen. Het doet dit door te vertrouwen op echte verhalen die de hele wereld hebben geschokt.
In deze korte documentaire vertellen drie vrouwen elkaar op een authentieke en eerlijke manier door hun persoonlijke ervaringen, door al die sensaties en emoties die hen vergezelden toen ze moeder werden en toen ze ervoor kozen om niet meer afhankelijk te zijn van die rol hoofdrolspelers worden van alternatieve modellen die we vandaag de dag nog steeds moeilijk begrijpen, gewoon omdat ze anders zijn dan de onze, gewoon omdat we ze niet kennen.
Maria, Rebecca en Nataly
De documentaire vertelt het verhaal van Maria, een vrouw die vond dat het haar plicht was, in plaats van de wil, om een onberispelijke echtgenote en een perfecte moeder te worden. En toch, ondanks dat die zelfopgewekte droom was uitgekomen, had ze het gevoel dat ze iets was kwijtgeraakt, haar vrijheid.En deze eeuwige ontevredenheid werd al snel vergezeld door de grootste pijn van zijn leven, het verlies van zijn kleine meisje, dat op 3-jarige leeftijd stierf aan kanker. Op dat moment besloot Maria haar man te verlaten, om weer alleen te gaan wonen. Het is door die pijn dat de kans is ontstaan om terug te gaan naar het vrouw zijn en niet langer moeder. De anderen begrepen haar niet en veroordeelden haar.
“Ik voelde me zeker beoordeeld als moeder” – zei Nataly – “Mij werd verteld dat ik mezelf moest steriliseren en nooit meer kinderen zou krijgen“.
Rebecca is de tweede hoofdpersoon van de documentaire Last Taboo. Zijn verhaal van ongeluk begon toen hij ontmoette wat hij dacht dat de liefde van zijn leven was. Nadat ze op 23-jarige leeftijd zwanger was geworden, koos de vrouw ervoor om Londen te verlaten en naar Estland, in zijn geboorteland, te verhuizen. Maar die droom die stilaan aan het uitkomen was, veranderde in een nachtmerrie. Met de geboorte van de baby verbeterden de zaken niet, dus Rebecca koos ervoor om de stad, haar partner en haar baby te verlaten om opnieuw te beginnen.Maar ze heeft haar zoon, met wie ze vandaag een geweldige relatie heeft, niet in de steek gelaten. Toch is niemand ooit gestopt met haar te beoordelen.
“Het is de normaalste zaak van de wereld dat vaders geen gezag hebben. Toch heb ik nog nooit een alleenstaande vrouw ontmoet die dat deed,' zei Rebecca.
Het laatste verhaal is dat van Nataly, een Israëlische vrouw die opgroeide in Amerika. Ze droomde ervan om zichzelf professioneel te ontplooien, maar, net als veel andere vrouwen, voelde ze het gewicht om echtgenote en moeder te worden om als een complete vrouw te worden beschouwd. Dus, gedwongen door haar familie, trouwde ze met een man van wie ze niet hield en werd ze moeder van twee kinderen. Dit heeft echter niets veranderd en heeft zelfs dat groeiende gevoel van onvrede verergerd dat alle mensen ervaren die een leven leiden dat niet van hen is. Uiteindelijk kon Nataly er niet meer tegen. Ze koos ervoor om het huis en de voogdij over haar twee kinderen van 6 en 4 jaar aan haar partner over te laten. Ze bleef voor haar kinderen zorgen, ging uit en hield van haar kinderen, maar ze leerde ook de vrouw te worden die ze wilde zijn, en niet langer alleen de moeder en vrouw die anderen wilden.En nee, zij werd ook niet begrepen.
“Ze vertellen me elke keer van streek: Hoezo heb je geen kinderopvang? Dit is een van de laatste taboes,” zei Nataly.
Last Taboo, de ontnuchterende documentaire
Kort maar intens, Last Taboo is de provocerende documentaire die ons onvermijdelijk doet nadenken over het heden en de toekomst, over alle taboes die de samenleving aangaan en waar vooral wij vrouwen bij betrokken zijn. En dat van het ouderschap is dat zeker.
Maria, Rebecca en Nataly vertelden hun verhalen met moed en eerlijkheid, ze deden het genereus zonder al die nuances te sparen die we vaak niet begrijpen. Maar omdat ze hun hart volgden, werden ze beoordeeld en gemarginaliseerd, ze werden als monsters beschouwd.
Dan is het onvermijdelijk om je af te vragen waarom mannen, die het kleinste deel van de ouders vertegenwoordigen die het gezag hebben, niet dezelfde behandeling krijgen. Een behandeling die in het geval van vrouwen verandert in een stigma.