Het leven van alleenstaande kinderen is niet altijd gemakkelijk, uitgaande van de vooroordelen die meestal bestaan over degenen die niet samen met broers en zussen zijn opgegroeid. Egocentrisch en verwend : dit wordt meestal van buitenaf waargenomen, maar het is een oordeel dat niet noodzakelijkerwijs overeenkomt met de realiteit.
Voor een kind kan het zijn dat het enige kind zijn positieve kanten heeft. Nooit de games met je broer of zus hoeven delen, de aandacht van je ouders, grootouders en ooms hebben, geen onaangename vergelijkingen hoeven te maken … Laten we eerlijk zijn: ik ben zeker van de grote voordelen. Maar zoals altijd, er is een keerzijde: een enig kind kan niet 24 uur per dag op een speelkameraad rekenen, hij moet verveling en eenzaamheid tegemoet treden. Met alle aandacht voor zichzelf, riskeert hij ook egocentrisch te worden en een soort "kleine dictator".
Dan wordt de vraag nog neteliger als hij opgroeit. Voor alleenstaande kinderen wordt het steeds belangrijker om een solide netwerk van vriendschappen op te bouwen, en het is niet altijd gemakkelijk voor hen om te begrijpen dat de kwaliteit van relaties belangrijker is dan kwantiteit. Degenen die zijn opgegroeid zonder broers en zussen hebben de neiging om vriendschappen te zoeken in hun relaties met collega's in de familie, waardoor ze soms worden blootgesteld aan bittere teleurstellingen.
Degenen die geen broers of zussen hebben, die opgroeien, voelen zich meer en meer in hun positie ten opzichte van hun ouders, en hen trots maken en in staat zijn om dicht bij hen te blijven zonder hun ambities op te offeren, kunnen angst bij hen veroorzaken. Hieraan is daarentegen een sterke behoefte aan onafhankelijkheid verbonden die vaak alleen kinderen hebben: een verlangen om het leven buiten de voordeur te verkennen, waarschijnlijk in reactie op de buitensporige aandacht die ze gewend zijn te ontvangen.
Gewend aan het alleen zijn, vinden alleen kinderen het soms moeilijk om hun gevoelens te uiten en een compromis te sluiten met anderen, maar het is ook waar dat ze beter in staat zijn eenzaamheid te beheersen en effectieve beslissingen te nemen zonder noodzakelijk te vergelijken.