Giulia Tramontano en het ongeboren kind, de zandsculptuur van Nicola Urru
Iedereen heeft het over jou, Giulia. Ze doen het in het stadion, tussen grote en logge spandoeken die hun weg vinden tussen de fans en die recht naar het hart van de toeschouwer reiken. Ze doen het tussen de nummers door, die al trendy hits zijn en die ze nu aan jou opdragen. Ze doen het op sociale netwerken, op radio en op televisie. Ze doen het door hun stem, gezicht en hart erin te leggen.
Ze doen het anders, soms ontroerd, soms doodsbang door wat er met jou en je baby is gebeurd.Ze zijn nog steeds ongelovig, dat zijn we allemaal. Ze praten over je en verbergen hun woede niet, omdat niemand het recht had moeten hebben om je lot te kiezen, laat staan je leven te beëindigen. Ze doen het wrokkig, gepijnigd, met stralende ogen en een stem die in hun keel breekt, alsof iemand met geweld iets heeft weggerukt dat van hen was.
Maar je was van niemand, Giulia, maar vandaag maak je deel uit van ons allemaal. Je hoorde bij het leven, en dat had je samen met je kleine Thiago gevierd. En wie weet hoeveel buitengewone dingen je samen zou hebben bereikt: gedeelde dromen, glimlachen, successen, mislukkingen. Samen, altijd in tweeën. Precies zoals je er nu uitziet in die zandsculptuur die verscheen op het strand van Platamona. We weten dat de zee het spoedig zal strelen, net zoals de wind het zal afbreken, totdat het de heldere kenmerken die jou afbeelden verandert in vervaagde streken, totdat je verdwijnt.
En toch, Giulia, zul je nooit verdwijnen.Je blijft in de herinnering van degenen die je kenden, van degenen die van je hielden, van degenen die een levenslange reis met je hebben gelopen en van degenen die daarentegen maar een paar kilometer hebben afgelegd. Je zult in de echo's blijven van degenen die over je spraken, en van degenen die dat zullen blijven doen, zodat de zoveelste brutale, afwijkende en onverklaarbare vrouwenmoord niet meegesleurd wordt door de dagelijkse stromingen.
Het eerbetoon aan Giulia op het derde strand van Pettine in Platamona
Die woorden van pijn, verbondenheid, solidariteit en ongeloof die over jou, over jou spreken, komen massaal uit heel Italië, van mensen van alle leeftijden en alle geslachten. Er is geen persoon die het niet heeft gedaan, er zijn geen mannen of vrouwen die niet hebben deelgenomen aan die intense en pijnlijke condoleance.
De laatste kwam van Nicola Urru, een Sardijnse kunstenaar die ervoor heeft gekozen om je te transformeren in een sculptuur, kortstondig en eeuwig. Ze heeft je foto's gezien, Giulia, zoals we ze allemaal hebben gezien, en ze heeft er een uitgekozen om op het zand te drukken.Daar, op het Third Pettine-strand in Platamona, in de provincie Sassari, ben je een sculptuur geworden en ben je niet de enige. Thiago is bij jou, je kleine Thiago.
“LoSapevamoTutte”, schreef Nicola Urru in het bijschrift bij de foto van het beeld dat hij aan jou opdroeg, maar niemand wilde het geloven, laten we eraan toevoegen. “Een geweld dat zo precies herkenbaar is en zo weerzinwekkend terugkeert dat het zich in de geest en het lichaam van alle vrouwen nestelt en erin woont.”
Glimlach terwijl je je buik streelt, precies zoals op een van de vele foto's die de afgelopen dagen op sociale netwerken circuleerden, toen we allemaal naar je op zoek waren en dachten dat je "vermist" was, toen niemand durfde te denken van weer een vrouwenmoord. Je ogen zijn gesloten en je kijkt niet naar wat er om je heen gebeurt. Wacht maar rustig af, Giulia, wacht maar tot het water je meeneemt naar een betere plek om samen te zijn met de kleine Thiago.