Er is een situatie waar ik al een paar jaar mee vecht en ik kan er niet meer rustig van slapen. Niet dat het een echte strijd is, let wel, of in ieder geval niet op gelijke voet, want als het om schoonmoeders gaat, zijn deze altijd gelijk.
Maar de mijne is niet een van die situaties waarin je kunt lachen en ironisch kunt zijn, of een boek kunt schrijven, omdat de relatie met mijn schoonmoeder dit allemaal niet is. We haten elkaar niet, integendeel, we houden van elkaar en hebben een diep wederzijds respect. Ik heb veel respect voor haar, voor haar moed, haar kracht en vastberadenheid, dezelfde kenmerken die haar echter hebben getransformeerd in een aanwezigheid die te omslachtig voor mij is.
Zie je, ze is een buitengewone vrouw, maar sentimenteel gezien is ze alleen. Dat is ze al sinds haar man, de liefde van haar leven, vele jaren geleden is overleden. Mijn toenmalige partner was nog maar een kind, en het is voor hem dat ze ervoor koos haar mouwen op te stropen en nooit medelijden met zichzelf te hebben. Het is waarschijnlijk ook voor hem dat ze ervoor koos om niet terug in het spel te komen.
En toch benijd ik haar als ik haar hoor praten over die verloren liefde, die voor haar nooit verloren is gegaan. Want als ze praat over die man met wie ze alles heeft gedeeld, misschien te kort, doet ze alsof hij nog naast haar staat, alsof de tijd niet is verstreken, alsof hij er is om haar te steunen. En dit is mooi omdat het me de kans geeft om te geloven dat ware liefde sterker is dan zelfs de dood.
Dit is wie mijn schoonmoeder is, een fantastische vrouw die haar uiterste best deed om ervoor te zorgen dat haar zoon, mijn huidige partner, niets miste.En het is waarschijnlijk zijn verdienste dat hij hem heeft getransformeerd tot de geweldige man die hij nu is. Maar het was geen moeder die iets verwende of weggaf, ze eiste en kreeg ook een verantwoordelijkheid die hem misschien nog niet toebehoorde, althans niet sinds hij zo klein was. Hij was de man des huizes en dat is hij nog steeds, alleen dat zijn huis een ander huis is.
En vandaag beken ik je dat zijn aanwezigheid veel, te veel, omslachtig voor me is. Het is omdat hij daarmee zijn zoon bijna heeft getransformeerd in een levenspartner, de zijne en niet de mijne. Omdat ze samen elke beslissing van hun leven nemen, dezelfde waarin ik ook ben. En als ik terecht de schuld krijg, stoot ze me aan om ervoor te zorgen dat dat niet gebeurt, alsof ze bang is dat ik haar plaats inneem. Zo transformeert hij zichzelf in een verontrustende en altijd aanwezige schaduw, in het spook dat achter alle beslissingen die hij neemt zweeft en waar ik als gevolg daarvan lijd.
Mijn schoonmoeder doet er alles aan om er te zijn, zelfs ten koste van mij, om in het middelpunt van de belangstelling te staan van mijn partner, haar zoon.Ik wil haar gewoon laten begrijpen dat ze geen reden heeft om zich zo te gedragen, omdat niemand een rol wil wegnemen die rechtmatig van haar is. Ik wil het niet, ik wil gewoon dat ze de mijne herkent.