kinderen of werk?
Er was een tijd dat beslissingen gemakkelijker leken omdat de samenleving ze voor ons maakte. We konden natuurlijk werken, we moesten het doen om onze bijdrage aan het gezin te geven. Maar alles was voorbestemd om te veranderen zodra we volwassen werden, de leeftijd waarop we de man zouden ontmoeten die voor ons zou zorgen, vooral economisch gezien. In ruil daarvoor werd ons alleen gevraagd om goede echtgenotes en perfecte moeders te worden, de engelen van de haard.
Er zijn dingen veranderd, niet helemaal natuurlijk. Maar vrouwen zijn tegenwoordig niet langer bang om alleen te zijn of om toe te geven dat ze geen kinderen willen, ook al is er nooit een tekort aan oordelen en kritiek.Deze steeds veranderende toestand stelt ons vandaag de dag in staat om ons eigen pad te kiezen door ons in staat te stellen alles van ons af te schudden wat tegen onze wil ingaat. Hier kunnen we vandaag kiezen, maar nogmaals, we zijn niet helemaal vrij om dat te doen.
Want als enerzijds de samenleving in woorden bereid is te accepteren dat wij vrouwen alles kunnen zijn en worden wat we willen, anderzijds lijken sommige van onze wensen onverenigbaar in de wereld waarin we leven. En wij zijn de directe getuigen van dit lot, wanneer we er met veel moeite voor kiezen om werkende moeders te zijn.
Ons leven verandert twee keer, met de geboorte van een kind en met de bijna onmogelijke verzoening van alle gezins- en professionele verplichtingen. Persoonlijke daarentegen bestaan meestal niet meer aangezien we dagelijks slalommen. Omdat we de lunchpauze moeten benutten om de kinderen van school te halen, al ons spaargeld in een oppas moeten investeren of de kostbare hulp van grootouders moeten inroepen.Omdat we het niet alleen kunnen.
Een echte moeilijkheid, deze, die nog erger is geworden met de VADER en daarna met slim werken, want met kleine kinderen die eraan dachten om meerdere computers in hetzelfde huis te hebben? En vooral wie heeft er tijd om ze te volgen? Thuiswerken heeft natuurlijk tastbare voordelen, maar hoe kunnen we onze kinderen dan uitleggen dat we ze niet de aandacht kunnen geven die ze willen omdat we werken?
Wat als het bedrijf waarvoor we werken ons niet toestaat om slim te werken en ze in DAD zitten? Deze hypothese is niet alleen dystopisch, aangezien velen het uit de eerste hand hebben meegemaakt tijdens de maanden van de noodsituatie op gezondheidsgebied.
Moeder en werker zijn betekent een koorddanser worden. En wee als je het ene, slechts het ene, zwaarder laat wegen dan het andere. Want de epiloog is hoe dan ook altijd hetzelfde: je verwaarloost je gezin of je werk, en het is altijd onze schuld.
Dan vraag je je af of we echt een keuze hebben, of dat het hebben van een keuze slechts een illusie is. Omdat het duidelijk is dat ervoor kiezen om het ene op te geven in plaats van het andere de gemakkelijkste manier lijkt, maar op dat moment betekent het dat we niet langer de beslissingsbevoegdheid hebben over ons leven, onze dromen en onze doelen.
Natuurlijk kan er iets veranderen als er bijvoorbeeld naast woorden ook feiten zijn. Als de instellingen zich er echt toe verbinden om dezelfde mogelijkheid te bieden die in plaats daarvan natuurlijk wordt geboden aan mannen, zij die een gezin, een baan en zelfs de tijd kunnen hebben om hun passies te cultiveren.
Als er steun, stimulansen en voordelen waren om moeders te helpen, dan zouden we er inderdaad voor kunnen kiezen om te werken, carrière te maken en ons professioneel te vestigen. Of doe het niet, ondanks alle sociale druk waar we nog steeds onder lijden. Maar het punt is altijd hetzelfde: geef ons de keuze.