Ik ben de minnaar van een getrouwde man
In woordenboeken identificeert de term minnaar een vrouw die een seksuele en romantische relatie heeft met een man die getrouwd is met een andere vrouw. De definitie verandert, van tekst tot tekst, met wat meer woorden en wat minder. Maar het concept blijft natuurlijk hetzelfde.
Wat echter niet institutioneel wordt verteld, betreft de begrepen, authentieke en tegenstrijdige gevoelens die elke vrouw die ervoor kiest om de minnaar te zijn, voelt. Omdat het duidelijk is dat wij voor anderen slechts de vernielers van families zijn, degenen die zich immoreel insinueren in het leven van anderen.Stel je voor dat we het recht hebben om over gevoelens of liefde te praten.
En toch zijn het juist deze die ons naar een persoon brengen en naar al die situaties die ons ervan weerhouden een relatie op de meest traditionele manier te leven. Ze zeggen dat we van overtredingen houden en daarom gaan we verhuizen, maar ik verzeker je dat het niet zo is. Het is niet omdat al die dingen die voor de hand liggend en triviaal lijken, zoals hand in hand wandelen in het park, ontbijten aan de bar in de stad en elke avond een welterustenkus me als lucht missen. En in tegenstelling tot degenen die al deze dingen hebben, maar ze niet waarderen uit verveling, verlang ik er meer naar dan naar iets anders in de wereld.
En iemand zou me kunnen vertellen dat het mijn keuze is om bij een man te zijn die met een ander getrouwd is. En ja dat is het ook. Het is een keuze die ik elke dag heb gemaakt sinds ik hem ontmoette en ik heb ervoor gekozen mijn hart te volgen. Want hij is het die de wereld en de mensen beweegt. Hij is degene die me ontroert.
En ik kan echt niet bij hem wegblijven, ook al zeg ik tegen mezelf dat dit misschien wel de juiste keuze is.Maar goed voor wie? Is het opgeven van liefde en gevoelens echt een beslissing die me gelukkig kan maken? Want hoewel er duizend redenen zijn om dit verhaal te stoppen, is er één die me alleen kan overtuigen om het niet te doen, en dat is liefde.
En het heeft geen zin om in dit alles naar logica of rationaliteit te zoeken, want als liefde iets rationeels zou zijn, zou ik genoeg kunnen zeggen. Ik zou het doen voor mezelf en voor die kruimels die niet meer genoeg zijn voor mij. Ik zou het doen omdat, ondanks het feit dat hij ervoor kiest om altijd bij me terug te komen, zelfs na jaren, hij de ander garandeert en verzekert van al zijn tijd, terwijl ik de restjes van hem over heb. Dat zou ik doen, want de enige belofte die we doen is dat we er voor elkaar zijn, om nog maar te zwijgen van de ruimte-tijdreferenties die ik nodig heb.
En toch is dit alles nog steeds niet genoeg om me bij hem weg te houden. Omdat ik niet zonder hem kan zoals hij niet zonder mij kan. Dit is een vreemde, verwarde en intense manier om liefde als koppel te ervaren, ook al zijn we nooit echt samen geweest.
En toch is het juist deze onvolmaakte manier waardoor ik me levend voel, die me de zekerheid van iets geeft, ook al is het onstabiel en verlies ik voortdurend mijn evenwicht. Maar die is er, en dat alleen is genoeg.