Ik herinner me toen ik werd geboren en de omhelzing van mijn moeder die me bijna niet meer wilde laten gaan. En dan herinner ik me die van jou, die zijn eigen geur en zijn eigen kracht had.
Er is een poort die ieder van ons in gedachten heeft en een weg die elke dag jarenlang heeft gereisd. Het is degene die naar het huis van de grootmoeder leidt, naar die muren die op elk moment van de dag meestal naar oude foto's, goed eten en brood met tomaten ruiken. Zelfs als we er niet constant over nadenken, zijn er altijd herinneringen, klaar om op te duiken en aan ons hart vast te houden. Wat in me opkomt als ik aan je denk, zijn de races die ik heb gedaan vanuit de auto van mijn ouders naar je gate, terwijl ik "nonnaaaa" schreeuwde uit mijn longen . Ik herinner me dat je in de keuken zat en ondertussen liet je ons proeven wat je aan het voorbereiden was en werd je boos op mam omdat je denkt dat we te dun waren. Zelfs als het niet waar was.
Beste oma, die ik je misschien te vaak als vanzelfsprekend heb gegeven. Zoals toen je ons kwam ophalen op school en voor ons was het normaal dat je ons een snack liet zoeken. Hoe normaal was het voor mij om mezelf te verdedigen tegen iets ergs dat me kon overkomen, zelfs als het ijs op de grond viel. Ik herinner me mijn eerste verliefdheid en hoe je het meteen opmerkte. En toen vertelde je me je liefdesverhaal met opa: je was zo jong en toch ben je nooit gescheiden, maar hoe heb je het gedaan? Hoe was het mogelijk om een vluchtig gevoel iets langdurigs en blijvends te maken? Maar misschien is het onwaarschijnlijk dat mensen zoals jij, oma, in de toekomst komen. Mensen die voor je zorgen zonder iets te vragen en je het gevoel geven dat je het meest geliefde in het universum bent.
Als ik 's avonds naar bed moet en mijn haar moet kammen, denk ik aan je oma. Wanneer heb je de vlechten gedaan en je zei me dat ik me nooit moest gooien, en dat als ik toevallig in het leven viel, ik onmiddellijk moest opstaan. Omdat het leven moeilijk is. Je hebt het altijd met een glimlach onder ogen gezien en me opgestaan en me je hand gegeven. Maar vandaag weet ik dat, wanneer je het verlaat, het aan jou te danken is dat ik mijn hoofd omhoog houd.