Het einde van een liefde
Er is niets zo ongelooflijk magisch, romantisch en geruststellend als een "Voor altijd" dat explodeert in het hart en naar de ander wordt gefluisterd in de vorm van een belofte en een waarschuwing op die momenten van eeuwige perfectie die van ons zijn en van niemand anders.
Perfect, zo ziet liefde er van binnen en van buiten uit als het wordt bekeken vanuit de ogen van degenen die het ervaren. Wanneer het enige verlangen dat gepaard gaat met inslapen en wakker worden, is om voor altijd bij de ander te blijven.
Maar perfectie, weet je, is niet iets dat van deze wereld en van ons is, die juist onze menselijkheid behouden in de onvolkomenheden die ons kenmerken en die onvermijdelijk ook liefdesverhalen beïnvloeden.Degenen waarvan we willen dat ze eeuwig meegaan en die in plaats daarvan al duidelijk een einde hebben gedrukt dat we echt niet willen zien.
Maar zoals alle dingen heeft ook liefde een begin en een einde. Een buitengewone ervoor die vaak het beste deel van ons onthult, degene die we genereus aan de ander laten zien, en een daarna vertegenwoordigt de epiloog die we nooit onder ogen wilden zien, wat ons dwingt om in het reine te komen met wat waarschijnlijk het beste is van ons leven.
Omdat er geen deel van die gelijkenis is dat kan verklaren hoe we op dat punt komen waarop dat "wij" , gebouwd met toewijding en plechtigheid, terugkeert naar afscheiding en eenzaamheid wordt. Omdat het gaat om datgene waarop we ons dan concentreren, om dat onoverbrugbare gevoel van leegte dat die unie nu verdeeld achterlaat. Over het onvermogen om weer tot leven te komen en het alleen te doen.
Dit is een verhaal dat in ieder van ons resoneert en dat alle hartakkoorden die we zijn gestopt met spelen krachtig lijkt te raken om niet te lijden.Omdat het onder ogen zien van veranderingen nooit gemakkelijk is en dat is nog meer het geval als het om het hart gaat. Omdat elke keer dat de dingen niet gaan zoals ze moeten gaan, we het gevoel hebben dat we gefaald hebben. We hebben het gevoel dat we iets hebben verloren dat te belangrijk is voor ons en ons hele bestaan, iets dat nooit meer terug zal komen.
Toch is het einde van een liefde nooit echt een einde, of in ieder geval niet zoals wij het begrijpen. Want hoe moeilijk het ook is om te accepteren dat alles is veranderd, dat die gebreken van de ander iets ondraaglijks zijn geworden, dat beloftes niet zijn nagekomen en dat vlammetje dat brandde is gedoofd, die band zal blijven. Het zal het doen, zelfs als het ontdaan is van alle betekenis, zelfs als we leren het los te laten om ruimte te maken in het hart voor alles wat later komt.
Omdat het einde van een liefde nooit echt het einde is. Het is niet omdat wat was altijd in ons zal blijven, zelfs als herinneringen lijken te vervagen.Hij zal het doen met de leringen, met die ervaringen die de hiaten hebben opgevuld, ten goede of ten kwade, door twijfels hebben gerommeld, ons hebben doen dromen en ons hebben gedwongen te groeien en te veranderen. Het is niet omdat alleen al het feit dat liefde bestond, met al die woorden, gebaren en beloften, het eeuwig maakte. En dit is zijn "Forever" , ook al heeft het niet de vorm die we verwachtten.
En dat is niet omdat elk einde zijn begin heeft, en dat is precies waar liefde herboren wordt. Keer op keer.