samen sterven
Het overkomt me tijdens interviews vaak dat ik te maken heb met ouders van kinderen met een handicap. We praten veel en over van alles en ongeacht het doel van dat gesprek is er wel een onderwerp dat altijd terugkomt, met arrogantie en fijngevoeligheid. Het is eigenlijk een vraag die diezelfde ouders zichzelf stellen zonder ooit een uitputtend, geruststellend en comfortabel antwoord te vinden. En juist het ontbreken hiervan leidt soms tot kwelling.
Wat er na mij van mijn kind zal worden, is een vraag die geen rust laat, vooral voor ouders die een kind met een handicap hebben.Ze vragen zich af wie de persoon zal zijn die hun plaats zal innemen, of hij stiltes en ongemakken zal kunnen begrijpen, of hij in staat zal zijn om voor die jongen te zorgen met dezelfde zorg en liefde die een ouder toekomt.
Vragen, deze, die Francesco zichzelf misschien stelde en die de afgelopen periode te omslachtig was geworden. Een gewicht, dit, dat de gevoelens en helderheid verduisterde van het hart en de geest die al bezet waren door menselijke zwakheid. En kwetsbaarheid, weet je, weet om te zetten in wanhoop.
Dus, wanhopig, vermoordde Francesco zijn dochter. Dat kleine meisje, dat nu een vrouw was, met wie ze haar dagen en dagelijks leven deelde. Die dochter die, zonder twijfel voor degenen die hem kenden, ook zijn enige reden van leven was. En in feite gaf Francesco zijn leven op, want nadat hij Rossana had vermoord, pleegde hij zelfmoord.
Een zelfmoord door moord die Italië en nog meer de inwoners van Osnago schokte.Want in dat kleine stadje in de provincie Lecco, bewoond door iets meer dan 4000 zielen, kent iedereen elkaar en kent iedereen Francesco Iantorno. Ze noemden hem Franco, die 80-jarige man die politieman en gemeenteambtenaar was geweest en nu altijd zijn dagen doorbracht met zijn dochter Rossana, een 47-jarige gehandicapte vrouw.
En misschien was het het besef van het ouder worden, en dat maakt geen kortingen, dat een steeds omslachtiger en ondraaglijker last werd, dat die schaduw van wanhoop creëerde die het licht van een gedeeld dagelijks leven verduisterde. Omdat alleen op deze manier degenen die Franco hebben gekend, kunnen begrijpen wat er is gebeurd, van de keuze van een liefhebbende vader die het einde van dit verhaal in bloed herschreef, zijn dochter verdoofde en vermoordde en vervolgens met dezelfde zelfmoord een einde aan zijn leven maakte. mes
Waarom deed hij het? Waarom zo ver gaan om de persoon van wie je het meest houdt te vermoorden? Veel mensen vragen het, iedereen vraagt het zonder een antwoord te kunnen vinden.Want buiten de goede man die opduikt in de vele verhalen van degenen die hem kenden, is er een zekerheid die niemand in twijfel durft te trekken: de onvoorwaardelijke liefde die vader voor zijn dochter had.
Ze hadden een speciale, buitengewone, bijna symbiotische band, zeker een van wederzijdse afhankelijkheid. En het is misschien vanuit dit besef dat de angst voor wat er daarna zou komen omsloeg in een tragische wanhoop.
En dan lijkt het bijna alsof die vragen vorm zien krijgen in Franco's hoofd, degenen die de enge monsters creëren die kwellen: wie zorgt er voor Rossana als ik weg ben? Wie zal haar redden van een wrede wereld die vaak het anders, het kwetsbare en het minste achter zich laat? Dan de oplossing voor die vraag die hem geen rust gaf. Helder, precies, dramatisch: samen sterven.