leegte na kerst
Zoals een al voorspelde veldinvasie, een Rio-carnaval buiten het seizoen, een orkaan die wanorde en verwondering brengt, zo zijn de dagen van feest voor mij. Omdat zij degenen zijn waarin de dingen die gedaan moeten worden dramatisch toenemen en de tijd om aan mezelf te besteden afneemt totdat het verdwijnt. Want op die dagen gaat iedereen naar huis.
De kinderen zijn terug die met het verstrijken van de maanden en jaren niet meer alleen zijn. Er is de vriendin, die dan echtgenote wordt. En er komen kleinkinderen die meer ruimte en meer tijd nodig hebben om aan hen te besteden.Want iedereen wil met de volwassenen spelen, terwijl zij willen kletsen, lachen en elkaar vertellen. Want de momenten om samen te zijn worden steeds minder en de geografische afstanden zijn wel groter geworden.
Dus de feestdagen zijn voor mij het meest vermoeiend, maar ook het drukst. Dezelfde waarmee ik elke keer nieuwe en buitengewone herinneringen kan creëren. Omdat die bel die gaat, de deur die opengaat, sluit en weer opengaat en die koffers die de logeerkamer vullen me er elke keer weer aan herinneren dat geluk ligt in tijd doorbrengen met de mensen van wie we houden.
Het volle huis, het lege huis
Als mensen me vragen wat ik leuk vind aan Kerstmis en de feestdagen, antwoord ik zonder twijfel dat alle magie van het seizoen wordt vertegenwoordigd door een huis vol mensen, degenen die deel uitmaken van mijn familie. Het lege huis daarentegen is het symbool van alles wat ik haat aan deze tijd van het jaar.
Zelfs als de dingen om te doen toenemen, evenals de stoelen aan tafel, de dingen om te koken en te wassen, terwijl ik merk dat ik slalom tussen werk en de zoektocht naar de perfecte geschenken, dit weegt me allemaal niet . Hij doet het nooit omdat dit de tijd van het jaar is waarin alle fysieke afstanden opheffen.
En ik bevind me daar, op die plek die ik met moeite en liefde heb gebouwd, en die in de loop der jaren een veilig nest is geworden voor iedereen, hetzelfde van waaruit ze vertrokken om met gespreide vleugels te vliegen. Mijn kinderen, degenen die jaar na jaar geweldige mannen zijn geworden. Samen met hen zijn er ook de kleinkinderen, die kinderen die ik altijd te weinig zie, die me opwinden door de snelheid waarmee ze nieuwe dingen leren en die ze me leren, maar sommige dingen wil ik nooit leren.
Zoals het gebruik van een smartphone die echter een waardevolle bondgenoot is geworden voor die eindeloze videogesprekken die we elke avond voeren voordat we gaan slapen om ons dichtbij te voelen, zelfs als we ver weg zijn.Een afstand, de onze, die alleen fysiek is, omdat we altijd verbonden zijn met het hart.
Het gevoel van leegte als iedereen weggaat
En dan is er het gevoel van leegte dat overweldigend opkomt als iedereen weggaat. Wat me blijkbaar in de steek laat tijdens de andere dagen want dan komen dagelijkse gewoontes de rest van mijn leven vullen. Maar ze doen het nooit genoeg, want het is de aanwezigheid van degenen die er niet zijn die de afwezigheid omslachtig maken. Het is die oorverdovende stilte die door de kamers en gangen galmt.
Dus tussen het huis om op te ruimen en de achterstallige verplichtingen om af te ronden, vind ik de tijd om in mijn hart en geest, en zelfs met wat foto's, de beste herinneringen van het jaar dat we net samen hebben doorgebracht in beeld te brengen. Wachten om meer te bouwen, en meer.